A więc ja zamieszczm dalszą część inteligetnych ras

Anarianie

Wygląd Tajemnicze, osnute legendą niebieskawo-skórne stworzenia, wyglądem przypominające ludzi z wielkimi skrzydłami ważki. Są mniejsze od ludzi, ale za to o wiele szybsze i bardziej zwinne. Ich lekko niebieskawe ciało, podobnie jak skrzydła, jest bardzo delikatne, eteryczne, migoczące w blasku słońca.

Anarianie lubują się w pięknych miejscach, delikatnych źródełkach czy szemrzących strumyczkach. Przechadzając się brzegiem nieskazitelnie czystego stawu, czy po ukwieconych zagajnikach, zdarza się czasem usłyszeć ich cichy śpiew. Anarianie nie są skorzy do rozmów, ale przy odrobinie szczęścia można się z nimi zaprzyjaźnić, co z reguły przynosi ogromne korzyści, chociażby ze względu na ich niecodzienne zdolności.
Każdy anarianin potrafi bowiem przenieść się do równoległego, eterycznego świata. Świata, w którym spoczywa ogromny potencjał magiczny, w którym żyją ludzkie dusze i mieszkają bogowie, a czas i przestrzeń widziane są inaczej. Pozwala mu to strasznie szybko przemieszczać się w odległe miejsca, być całkowicie niewidzialnym dla zwykłych śmiertelników, a nawet zaglądać w przeszłość i przyszłość. Niestety, każde „przejście” sprawia, że kawałek jego materialnej części nie wraca już z powrotem. Innymi słowy, anarianin z każdą chwilą spędzoną w równoległym świecie, „coraz bardziej tam zostaje”. W świecie fizycznym zaczyna blednąć i stawać się coraz mniej materialny, aż w końcu, jeśli zbyt długo będzie przebywał w zaświatach, przeniesie się tam cały. Dlatego anarianie dużo wypoczywają, są spokojni i upajają się pięknem przyrody, bo to wszystko daje im moc pozwalającą ustabilizować swoją pozycję astralną.
Anarianie są jednak bardzo drażliwi, a kiedy się zdenerwują, potrafią naprawdę boleśnie to pokazać. Kiedy są naprawdę wściekłe, możliwość wejścia w świat eteryczny daje im szansę zaatakowania kogoś od najbardziej bezbronnej strony: strony duszy. Potrafią porządnie nadwyrężyć aurę życiową, a nawet oderwać zachwianą duszę od ciała.
Na ogół jednak anarianie są przyjaźnie nastawieni do otoczenia, chyba, że czują się zagrożeni.

Mityczna rasa anarianów nie tworzy żadnych państw ani większych miast, anarianie unikają tłoku. Choćby dlatego, że kiedy znajdzie się koło siebie dwóch anarianów usiłujących zregenerować stracone siły, jeden zacznie siłą rzeczy podbierać energię z otoczenia drugiemu. Uszanowali więc to i nie wchodzą sobie w drogę bez pytania. Kiedy jednak spotka się dwóch osobników w pełni sił, w zupełności sobie nie przeszkadzają.
Między innymi dlatego nie są zbyt liczną rasą i trudno jest ich spotkać.

Występownie:
Anarianie są samotnikami, więc plątają się niemal po całym świecie, lecz jest ich tak mało i są na tyle płochliwe, że spotkanie ich poza ich rodzinnym domem, Górami Faryjskimi, jest wręcz cudem. Poza górami Anarianie dawno temu przybyli na wyspę Idoria i tam, wśród latających wysp, założyli swoje drugie osiedle.

Uwagi:
- Anarianie nie znoszą przyciasnych kołnierzy, pasów i innych uciskających elementów garderoby (naprawdę ciężko jest im w takim czymś przenieść się do świata eterycznego i tracą na to dużo więcej energii), toteż jeśli już, to ubierają się w powłóczyste, aksamitne togi. Jednak bardzo nieliczne osobniki, zwłaszcza te częściej przebywające w towarzystwie ludzi, przyzwyczaiły się już do noszenia zwykłej odzieży, byle niezbyt ciasnej.
- Ich skrzydła są bardzo delikatne i słabe, toteż Anarianie latają mało i na krótkie dystanse, a podczas wichury czy burzy - nigdy.



Shelterowie

Wygląd:
Humanoidalne istoty o skórze koloru topielców, ludzkich nogach, długich, zakończonych pazurami ramionach oraz brązowej, kolczastej skorupie na plecach. Wzrostem dorównują przeciętnemu człowiekowi.

Opis:
Shelterowie są bardzo wojowniczą rasą, której przedstawiciele doskonale czują się w bitewnym zgiełku i hałasie. Żyją z podbojów i grabieży, z nikim nie zawierają sojuszy, a ich nieufność jest już przysłowiowa. Mają jeden cel: przetrwać i zadbać o przyszłość kolejnych pokoleń.
Są doskonałymi pływakami, ale dobrze też czują się na lądzie lub w podziemiach, gdzie swoimi wielkimi pazurami potrafią drążyć tunele.

Wiele wskazuje na to, iż przodkami ich rasy byli Halifowie, których ślady bytności można znaleźć na całym niemal kontynencie. Czy to od nich Shelterowie przejęli wrodzoną agresywność i ochotę do walki - nie wiadomo. I chociaż jest to całkiem prawdopodobne, część badaczy przyjmuje tezę, że sposób walki oraz organizacja ich życia nie mogą być następstwem doświadczeń wyniesionych od jednego tylko ludu. Szczególnie niepokojące jest porównanie bóstw, których moc i oczekiwania względem wyznawców wydają się być całkowicie różne. Problematyczne są również wspólne uwarunkowania charakterologiczne i sposób odżywiania się, a także przyjęty wzorzec hierarchii społeczeństwa.

Występowanie:
Brzegi rzek/jezior, plaże. Domy w kształcie gigantycznych muszli/skorup z okrągłymi otworami - wyjściami, podziemia.

Uwagi:
- pazury Shelterów są BARDZO ostre i z łatwością przechodzą przez stal
- przynajmniej raz na parę dni muszą zanurzyć się w wodzie, aby utrzymać się przy życiu na lądzie



Mrezowie


Wygląd: Najkrócej mówiąc: Pół ludzie, pół tygrysy. Posiadają ludzkie ciało oraz łeb tygrysa. Gdzieniegdzie na łapach, przedramionach, nogach i w wiadomych miejscach pokryci są paskowanym futrem. Ich łapy zakończone są prawie tak ostrymi pazurami, jak ich długie, lśniące kły. Są niebywale zwinni i szybcy, a tryb życia zmusił ich do wyrobienia sobie potężnej muskulatury. Mogą pochwalić się również pięknym, tygrysim ogonem.

Opis: Mrezowie to agresywne, dzikie istoty, co najbardziej widać w ich furiackim spojrzeniu. Nie znaczy to wcale, że są bezmyślnymi stworzeniami, których jedynym celem jest przeżycie. Stworzyli wysoko rozwinięty system społeczny, w oparciu o kasty. Główną i najliczniejszą jest oczywiście kasta wojowników, ale nie mniej ważne są starszyzna i kasta kapłanów. Ogromną rolę w życiu każdego mreza odgrywają honor, dyscyplina i respekt.

Cywilizacja mrezów stoi na statystycznie dosyć niskim poziomie. Mieszkają w jaskiniach, rzadko kiedy budują rozpadające się chaty. Las jest ich domem, drzewa schronieniem, gałęzie dachem nad głową. Władca mrezów jednak, zgodnie z tradycją, zawsze buduje sobie siedzibę, która zwykle z czasem obrasta szałasami, stając się miastem. Dużym powodzeniem liczą się również prymitywne, często podziemne kapliczki i świątynie. Świątynie może i nie grzeszą pięknością, ale są z pewnością najlepszym pod względem architektonicznym, osiągnięciem mrezów.

Religia jest bardzo ważnym podmiotem życia społecznego mrezów, a kapłani (których sierść nabiera złotego poblasku) darzeni są ogromnym szacunkiem. Bóstwo mrezów to potężny i bezlitosny Ahremtop, mrez o iście złotej sierści. Od swoich poddanych żąda bezwzględnego posłuszeństwa, dzielenia się łupami i okresowych krwawych ofiar.

Kasta najniższa walczy mając do dyspozycji tylko to, w co wyposażyła ich natura, czyli pazury i kły. Zasłużeni wojownicy posiadają już rozmaite dzidy i zdobyczne miecze (mrezowie nie trudnią się wytapianiem stali). Szamani, zwiadowcy oraz niektórzy wojownicy noszą skóry i trofea.
Starszyzna plemienna to weterani wojenni, którzy z racji wieku przestali być zdolni do efektywnej walki i służą teraz młodym jako doradcy i nauczyciele. Nie jest to liczna grupa, mrezowie bowiem rzadko umierają śmiercią naturalną.
Całym plemieniem rządzi najsilniejszy, czyli władca. Każdy może wyzwać władcę na pojedynek i po zwycięskiej walce przejąć tron.

Występowanie: Centralna część Idorii, lasy na stokach górskich południowej części kontynentu

Uwagi
- Kobiety mrezów to zwinne i niedostępne tygrysice. Każdy mrez już od wczesnego dzieciństwa za sprawę najwyższego honoru uważa znalezienie sobie kobiety, którą zobowiązany jest bronić przed konkurentami. Łatwo się domyślić, że walki na tym tle to codzienność.
- Na rdzenny język mrezów składa się cała seria chrypnięć, warknięć i pomruków, choć większość z nich opanowała przynajmniej podstawy Wspólnej Mowy.
- Nietrudno się domyślić, że szamani wykorzystują swoją pozycję w nie do końca słuszny i sprawiedliwy sposób. Ponadto mają na swoje usługi wielu młodych mrezów, którzy liczą, że kiedyś dostąpią zaszczytu oświecenia przez Ahremtopa. To właśnie nim kapłani zlecają różne niewygodne zadania, jak np. zabicie władcy dążącego do zmniejszenia władzy kapłańskiej.
-Choć duża część mrezów to napakowane półgłówki, zdarzają się, zwłaszcza wśród kapłanów, osobniki o niezwykłym sprycie i inteligencji.
-Należy pamiętać, że stosunek mrezów do ludzi wciąż oscyluje koło "negatywny-wrogi" i nic nie zwiastuje zmian w tej materi..

Recipliony

Wygląd Humanoidalne stworzenia o skórze pokrytej łuskami we wszystkich odcieniach kolorów zielonego i niebieskiego. Głowa tych stworzeń to wielki jaszczurzy łeb z zielonymi lub żółtymi ślepiami. Wzrost mniej więcej taki jak u człowieka. Charakterystyczny długi jaszczurzy ogon.

Opis: Osobników tej rasy można spotkać na bagnach, moczarach lub innych tego typu podmokłych terenach gdzie tworzą swoje prymitywne, ale jakże spełniające wszelkie wymogi miasta. Mieszkają w chatach ulepionych z gliny, lub poskładanych z gałęzi i liści. Trudnią się głównie rybołóstwem, łowiectwem oraz handlem z innymi rasami. Każdy Reptilion ma we krwi posługiwanie się łukiem, są wspaniałymi myśliwymi oraz wojakami. Magię znają w bardzo małym stopniu. Warto powiedzieć, że panicznie boją się ognia. Uważają, że żywioł ten potrafi działać tylko i wyłącznie destrukcyjnie na całe dobro materialne, które posiadają.

Ustrój społeczny wygląda następująco. Co jakiś okres czasu wybieranych jest jedenastu jaszczoludów w sile wieku na wysoką radę, a spośród nich wybierany jest wódz-burmistrz miasta, który dba o sprawy dyplomacji oraz wojen. Wysoka rada głównie zajmuje się sądownictwem.

Ich stosunek do innych ras można określić jako przyjazno-neutralny. Często można spotkać stragany handlowe Reptilionów w większych, znanych miastach.

Występowanie: Środkowa część Idorii, wschodnie wybrzeża oraz środek kontynentu.

Uwagi:
- Reptilioni są ucywilizowaną rasą, znającą znaczenie słowa "pokój".
- Nie mają własnego języka, używają Wspolnej Mowy z "syczącymi naleciałościami".


Zerki

Wygląd
Humanoidalne istoty o soczystoniebieskich oczach, długich, czarnych włosach i białej skórze, na której gdzieniegdzie występują czarne pasy (podobnie jak u Półelfa Gelu). Wzrost ponadprzeciętny, około 8-9 stóp. Często muskularne.

Opis
Zerki to spokojne stworzenia, które pomimo swoich wielkich możliwości bojowych preferują dyplomatyczne rozwiązania spornych kwestii. Są znane z nienawiści do aktów zabójstw i morderstw, a także umiejętności wykorzystywania potęgi błyskawic - władza nad nimi daje im niewątpliwie poczucie siły, a możliwość wywołania jednej z nich lub zmaterializowania w swym ciele i uwolnienia w dowolnym kierunku (z gorszym jednak skutkiem niż w pierwszym przypadku) powoduje, iż nie wszystkie rasy mają odwagę (i ochotę) stanąć przeciw nim do otwartej walki.

Powszechnie wiadomo, że dotknięcie skóry Zerków nie jest szczególnie miłym doświadczeniem. W najlepszym razie można poczuć nieprzyjemną falę energii, w najgorszym zaś - gdy Zerk jest w stanie gniewu - stracić życie.
Jeśli liczyć w ludzkich kategoriach, żyją stosunkowo długo, przeciętnie około 100-130, a niekiedy nawet 140 lat.

Nie jest tajemnicą, że niektórzy szczególnie dociekliwi badacze koniecznie chcą poznać kulturę i obyczaje tej zagadkowej rasy. Nie zniechęca ich nawet fakt, iż Zerki pilnie strzegą swych sekretów i niechętnie dzielą się z obcymi wiedzą o swoich przodkach i historii. Przez długie lata udało się podpatrzeć to i owo, często z narażeniem zdrowia, a nawet życia, i odkryć kilka tajemnic, które zostały szczegółowo opisane w "Leksykonie tajemnych ras górskich" autorstwa Lilendila, jednego z najbardziej dociekliwych i upartych uczonych ubiegłego wieku.
Oto krótki wyjątek z tej księgi:
"... że Zerki są w miarę szybkie i bardzo silne, lecz za wodą nie przepadają. Uciekałem więc mil wiele, pełen strachu i obawy o życie, pełen niewysłowionego niepokoju, ale też i szczęścia, albowiem potwierdziły się me przypuszczenia. Mam świadomość, iż rzucę teraz na kolana wszystkich niedowiarków, którzy wątpili w moje wcześniejsze opowieści o tajemnych obrzędach i mistycznych uniesieniach. Na bogów! Nigdy nie piłem z pucharu tak głębokiego ani tak ponętnego w swej doskonałości! Gdy zobaczyłem krąg jasny, gdy oczy me oślepił blask niebiański, a uszy napełnił pomruk intonacji, wiedziałem, że odkryłem jedną z największych tajemnic Zerków. I już zemdlony paść miałem, lecz widok niezwykły nakazał powrócić mym zmysłom do przytomności, aby odnotować pierwszy w historii dowód na istnienie bóstwa, do którego modlą się...".

Występowanie
Naturalnym środowiskiem Zerków są wysokie góry, pośród których budują składające się ze strzelistych szałasów wioski.


Uwagi
- nie przepadają za Ognistymi Olbrzymami
- są pokojowo nastawieni do wszystkich żywych istot, póki nie zostaną zaatakowani
















C.D.N NARAZIE TYLKO TYLE BO DZIŚ JUŻ NIEMAM CZASU

Ostatnio edytowany przez Iker (2008-02-02 23:10:44)